ÖĞRETMEN OLMAK

Allah Resulü (selâm ona) buruyor:

“Ya öğrenen ol ya öğreten ol ya dinleyen ol ya da ilmi seven ol. Sakın beşincisi olma. Yoksa helâk olursun.” (Tebarânî, Beyhakî)

Öğretmen olmak;
Sîrette kavî bir içevurum,
Gönülün gönüle hicreti...

"En iyi öğretim yöntemi düşünmeyi öğretmektir. Gerisi zaten öğrenilir!..." diyordu Prof. Dr. Muammer Esen hocam.

İhtiyacımız olan şey, bu değil mi?

Analitik düşünmeyi, eleştirel bakış açısına sahip olmayı başaran bir birey, fikir özgürlüğünü savunur ve kendi görüşlerine ters olsa da, ayrıştırıcı yaklaşımları reddeder...

Bir öğretmen; branşı ne olursa olsun, öncelikle insanları iyiler ve kötüler dışında kategorize etmemeyi öğretmelidir öğrencilerine. Zira öğretmen olmak; çağının münevveri olmaktır...

"Bir öğretmen ebediyete hükmeden insandır. Tesirlerinin nerede biteceği asla bilinemez... ''

Henry Adams...

O yüzden, en iyi öğretmen ilham veren öğretmendir...

Çünkü;

Bilgi artık her yerde günümüzde, bilgiye ulaşmanın sınırsız kaynakları var...

Fakat bilgiyi değil, anlamayı; öğretmeyi değil, düşünmeyi öğreten öğretmenin tesirleri çok uzun süre kalıcı olur ve nesillerden nesile katlanarak devam eder...

Enderun'da bir duvar yazısı: "Burada hiçbir balık uçmaya, hiçbir kuş yüzmeye zorlanmaz."

Mevcut sistemin işleyişi, yöntemlerin değişikliği ya da toptancı bir zihniyetle öğretmene yapılan acımasız eleştiriler… Hiçbiri öğrencisi ile olan o gönül bağını zedeleyemez öğretmenin... Küçük Prens'te geçen cümledeki gibi: "Ölene kadar sorumlusun gönül bağı kurduğun her şeyden." Sorumluyuz… Bu sebeple her doğacak günle birlikte; anlatma, öğretme, öğrenme, hissettirme, ürpertme, harekete geçirme isteğimiz yeniden hayat buluyor.

Kızım (5,5) diyor ki: "Babalar işe, anneler okula gider..."

Yaşamak, gözyaşı ve tebessümlerin arasında bir kul olabilme çabası, her şey bir imtihan. Ne mutlu, öğrencilerinin hocası, öğrettiklerinin talebesi olabilene.

Öz’e rabt eden ise öğrencinin sükûtunu duyan kalptir. O kalp ki; akleder, duyar ve görür.

Bize bu şerefli mesleği nasip eden Rahman’a hamd olsun...